Epizod 10.

-Agnieszka? –spytałam nie wierząc w to co usłyszałam.

Świat zawalił mi się na głowę. Moja Agniesia nie żyje? Moja jedyna przyjaciółka?

-Czyli ją znasz? –spytał siatkarz.

-I to bardzo dobrze. To jest… Była moja przyjaciółka. Nie wierzę. –Pokręciłam głową niedowierzając.

Człowiek kiedy dowie się o jakiejś katastrofie, tak jak ja o śmierci Agi to początkowo w to nie wierzy. „Przecież jak? Niedawno z nią rozmawiałam. Miała się dobrze, a teraz?” W ogóle nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Po prostu chciałabym cofnąć czas i jej również zapewnić bezpieczeństwo. Była dla mnie jak siostra. Stanowiła w moim życiu bardzo ważną część. Nie ma jej = zniknęła cząstka mnie. Z Agnieszką byłyśmy bardzo zżyte i dzięki niej przetrwałam tak długo w tej pracy, wytrzymałam szmat czasu. Teraz nie żyje, więc co za tym idzie? Wracam do Rzeszowa. Nie chcę, aby było jeszcze więcej strat w ludziach, tylko i wyłącznie z mojego powodu. Nie daj Boże, aby Grzesikowi coś się stało. Jeśli Brudek chce mnie, to dostanie. Nie będę ukrywać się tutaj dłużej jak tchórz. Postanowiłam poinformować o mojej decyzji Kosoka. Chyba nie muszę mówić, że zadowolony to on nie był?

-Nie ma mowy! Nie wrócisz tutaj! Zostajesz we Włoszech i koniec. Ja tego dopilnuję i bez dyskusji –zakończył stanowczo siatkarz.

-Kosa, ja nie jestem małym dzieckiem, które trzeba kontrolować i zapewniać ochronę na każdym kroku. To są moje problemy i sama je rozwiążę.

-Nie, Ana. To są nasze problemy. Nie zapomniałaś czasem, że od jakiegoś czasu jesteśmy razem? Każde twoje dylematy, troski, kłopoty są również moimi? Nie wrócisz tu. Mówię stanowczo nie.

Zdenerwowałam się i to bardzo poważnie. Chyba nie pierwszy raz tego dnia.

-Nie rozumiesz tego, że jeśli nie wrócę do Rzeszowa to Brudas będzie robił wszystko, aby mnie dostać? On jest mocno wkurzony i chce mnie znaleźć jak najprędzej. Nie mogą być kolejne starty w ludziach, a on jest do tego zdolny. Wiedział, że z Agnieszką jestem bardzo związana i będzie robił krzywdę bliskim mi osobom. Głównie chodzi tu o ciebie, bo rodziny nie mam. Teraz ciebie będzie miał na celu, bo wtedy już na sto procent wrócę do Rzeszowa, a nie mogę dopuścić do tego, aby zrobił ci krzywdę.

-Czasem mam wrażenie, że w ogóle cię nie znam. Ten cały twój szef wiedział, że z tą Agnieszką jesteś związana, a ja o tym nie miałem zielonego pojęcia. Przecież nie jesteśmy razem od wczoraj. Czemu mi nie powiedziałaś o tym? Dowiaduję się coraz to nowych rzeczy o tobie i zaczyna mnie to przerażać. Może masz dla mnie jakieś inne nowości, którymi mnie zadziwisz?

-Boże, Grzesiek, przestań! -zbulwersowałam się. -Nie mamy czasu teraz na kłótnie. Schodzisz zupełnie na inny temat. Nie na to teraz pora, rozumiesz? Nie mogę dopuścić, aby Brudas poderżnął ci gardło!

-Pff –prychnął. –Jakim cudem Brudas mnie zabije, jeśli nawet nie wie, że my się znamy?

-Ale może się dowiedzieć. Ty naprawdę nie wiesz do czego on jest zdolny i jakie ma swoje źródła. Już tak nie cwaniakuj. Wracam jutro do Rzeszowa. Możesz się mnie spodziewać –ucięłam rozmowę stanowczo.

-Ana, proszę cię. Nie rób tego. Zostań tam, we Włoszech. Źle ci u Pawła i Kasi? –spytał bezradnie niczym mały chłopczyk. Najwyraźniej łamie się, a to dobra oznaka.

-Nie. Tu jest cudownie, ale bez ciebie to nie to samo. –stwierdziłam smutno. –Wolałabym abyś był tu przy mnie.

-Wiesz, że to niemożliwe?

-Wiem –przyznałam. –Dlatego wracam. Jutro zamówię bilet lotniczy i przylecę.

-Ana… -zajęczał bezradnie.

-Podjęłam już decyzję. Najpóźniej wieczorem będę w domu. Rano jeszcze do ciebie zadzwonię i porozmawiamy. Teraz idź spać.

Pożegnałam się z Grzegorzem i rozłączyłam. Aby już dłużej nie martwić Kasi i Pawła powiadomiłam ich o mojej rozmowie z siatkarzem i decyzji, którą kilka minut temu, podjęłam. Na zadowolonych nie wyglądali, ale drzwi raczej nie zabarykadują tuż przed moim wyjazdem. Te kilka godzin męki dało się wyraźnie we znaki i dopiero teraz poczułam jaka jestem zmęczona, wtedy gdy emocje już opadły, pozornie. Migiem zwinęłam się do swojego pokoju i po przebraniu w piżamę, wślizgnęłam się pod kołdrę. Późne pory, właśnie takie jak teraz, sprzyjają rozmyślaniom (bynajmniej u mnie) i zaczęłam analizować całą rozmowę z Kosokiem. Zastanawiało mnie dlaczego był na komisariacie. Nie wspomniał nic o tej kwestii podczas naszej rozmowy. Dobra, spytam się jutro, gdy wrócę do Rzeszowa. Agnieszka! Przecież ona nie żyje! Dlaczego? Czym zawiniła? Nie daje mi to spokoju. Jakoś nie potrafię przyjąć sobie tego do wiadomości. Kiedy powoli zaczęło do mnie docierać znaczenie tych słów, rozpłakałam się. Nienawidzę siebie. Nienawidzę Brudka. Nienawidzę jego całej ekipy, za to co zrobili Agnieszce. Ona nic nie zrobiła. Myślałam, że zostawiając ją w niewiedzy o moim pobycie, uchronię ją od niepotrzebnego niebezpieczeństwa. Niestety na nic. Straciłam bardzo mi bliską osobę. Czuję jakbym to ja ją zabiła. Nie wybaczę sobie tego do końca życia. I do czego to wszystko sprowadziło? Cały ten mój przyjazd z Gdańska do Rzeszowa? Myślałam, że to tu ułożę sobie życie na nowo i uda oderwać mi się od felernych wspomnień. Obiecałam sobie, że zaczynam nowy rozdział w życiu i spróbuję żyć jak normalny, pospolity obywatel, a jak się skończyło? Zaczęło się niewinne. Zostałam tancerką w klubie nocnym (niby nic nie normalnego), następnie gwałt, gdzie moim wybawcom był Grzegorz (chociaż jeden plus całej tej sytuacji), nasze przypadkowe spotkania. Mimo wszystko dziękuję w duchu Bogu za to, że na mojej drodze pojawił się Kosok. Nie wiem co byłoby ze mną gdyby nie on. Może skończyłabym tak jak matka? Mówią – „jaka matka taka córka”. Nie w tym przypadku. Pod wpływem siatkarza bardzo się zmieniłam. I kilka osób z mojego otoczenia zauważyło to. Z kolei brutalna rzeczywistość sprowadziła mnie na ziemię i Kosok poznał moją tajemnicę. Jestem dziwką. Bardzo zraniły mnie wtedy jego słowa oraz zachowanie. Na całe szczęście wyjaśniliśmy sobie wszystko, zrozumiał moje postępowanie i jakoś to się ułożyło. Do czasu, kiedy to przestałam chodzić do pracy. To miało być ostateczne zakończenie „kariery” prostytutki. Zmasakrowane mieszkanie, gonitwa po Rzeszowie, później ten wyjazd do Włoch, który tylko pogorszył całą tą sytuację. Byłam niemal pewna, że za szybko nie uwolnię się od znienawidzonego szefa. Dzięki mnie i innym dziewczynom klub odnosił zyski. Gdyby moją ucieczkę puścił płazem, to inne pracownice szłyby w moje ślady, a do tego szef nie mógł dopuścić. Mimo, że jestem tak daleko od Rzeszowa i Brudasa, to sprawił mi ogromny ból i on jest tego świadomy. Gra na moich uczuciach, prowokując mnie, abym wróciła. I udaje mu się to. Brudas jest naprawdę dobrym krętaczem i potrafi z każdej sytuacji wyjść zwycięsko. Wiem, że się powtarzam, ale przecież Agnieszka niczemu nie zawiniła, więc czemu ona? Żyła, chodziła do „pracy”, nikomu w niczym nie przeszkadzała. Ta sytuacja do końca życia będzie za mną chodzić i nie wiadomo co bym zrobiła, jak zmieniła siebie i swoje życie to i tak nie da mi to spokoju. Ponoć człowiek uczy się na własnych błędach. U mnie te błędy dużo kosztowały nie tylko mnie, ale również moich bliskich.

***

Po południu miałam lot powrotny docelowo do Rzeszowa. Miałam akurat to szczęście i nie musiałam mieć żadnych przesiadek. Na mojej twarzy pozostały  wyraźne oznaki wczorajszej nocy i niestety nie udało się zamaskować tego, chociażby makijażem. Po nocnych przemyśleniach postanowiłam obchodzić żałobę, więc w moim stroju przeważały ciemne kolory. Mimo moich protestów Paweł z Kasią odwieźli mnie na lotnisko, dzięki czemu nie musiałam tłuc się tutejszą koleją. Byłam im za to bardzo wdzięczna, ponieważ nie miałam głowy, aby teraz martwić się o to jak dotrzeć na lotnisko.

-Dziękuję za to schronienie, które daliście mi przez ten dość długi czas. Bardzo mi pomogliście. W zamian za waszą gościnę zapraszamy wraz z Grześkiem do Rzeszowa. Będzie nam bardzo miło was gościć w naszych skromnych progach –spróbowałam się uśmiechnąć, aby nadać mojej wypowiedzi choć trochę optymizmu.

-To nam było miło ciebie gościć –odezwała się Kasia. –Na pewno przyjedziemy w odwiedziny. Może w wakacje, co nie Paweł? –spytała, zarazem przytulając się do boku wysokiego mężczyzny. Trzeba przyznać, tworzą razem piękną parę.

-Pewnie –odparł mężczyzna. –Miło będzie spotkać się ponownie z Grześkiem tak twarzą w twarz. Rozmowy telefoniczne to nie to samo.  Z resztą, sama wiesz co mam na myśli.

Przytaknęłam.

-To trzymaj się tam –przytuliła mnie na pożegnanie drobna brunetka, jednocześnie odrywając się od swojego partnera. –Będę tęsknić za naszymi pogaduchami. Wiem, że znamy się dosyć krótko, ale porządna z ciebie babka.

-Więc właśnie –zgodził się z wypowiedziom Kasi. –Miłego lotu –uśmiechnął się, przez co zrobiło mi się ciepło na serduszku.

Pomachałam im na pożegnanie i udałam się na odprawę. Po około półtorej godziny dryfowałam już razem z innymi pasażerami, w przestworzach. Aby umilić sobie czas, wyciągnęłam słuchawki oraz iPoda i próbowałam choć trochę odespać uprzednią noc.

W porównaniu z lotem na linii Polska – Włochy to z powrotem cała podróż przebiegła mi w mgnieniu oka. Nim się obejrzałam, a już byliśmy nad rzeszowską Jasionką. Kiedy to już twardo stąpałam po ziemi, wykonałam telefon do Kosoka. Usłyszałam, że już jest w drodze. Całe szczęście, ponieważ nie mam sił długo czekać na jego przybycie. Jedyne co to marzę o ciepłym prysznicu i mięciutkim łóżeczku. Niewiele myśląc odebrałam swoje bagaże i usiadłam na jednej z ławeczek, oczekując przybycia Kosoka. Z nudów wyciągnęłam telefon i zaczęłam usuwać niepotrzebne pliki, aby zrobić porządek w urządzeniu mobilnym. Niespodziewanie ktoś lekko poklepał mnie po ramieniu. Przestraszona i pełna obaw odwróciłam się, myśląc, że to ktoś kogo nie chciałabym widzieć w najbliższym czasie, a najlepiej w ogóle. Tuż przed moją twarzą znajdował się bukiet czerwonych róż, a za nim ,ku mojej uciesze, Kosok.

-Grzesiu! –krzyknęłam, po czym błyskawicznie wstałam i rzuciłam się w ramiona wysokiego bruneta. –Nawet nie wiesz jak bardzo tęskniłam.

-Ja też myszko.

Musnęłam ustami jego kłujący policzek i odsunęłam się, aby spojrzeć jak prezentuje się mój luby po tak długiej mojej nieobecności.

-Chłopcze –jęknęłam. –Jak ty wyglądasz?

-Cii… Nieważne. Proszę. To dla ciebie. –Wysunął przed siebie bukiet kwiatów i wręczył mi go.

-Dziękuję. Nie trzeba było.

-Trzeba, trzeba. Raz po raz mogę zrobić ci miłą niespodziankę, tym bardziej, że dawno się nie widzieliśmy –uśmiechnął się tym swoim uśmiechem, który jest zarezerwowany tylko dla mnie. –Widzę, że jesteś zmęczona. Chodź. –Przygarnął mnie do siebie ramieniem. –Pojedziemy do domu.

Kosok wziął moją walizkę, ja swoją torebkę i skierowaliśmy się w stronę kosokowego samochodu.

-Nie przestraszę się tego widoku? Nie wyhodowałeś w mieszkaniu nowego życia? –zaśmiałam się.

-Nie przesadzaj –oburzył się. –Mieszkałem już przez jakiś czas sam i dawałem radę. Już nie rób ze mnie takiego lenia, który nie umie zadbać o siebie.

-Przecież żartowałam. Po za tym to mógłbyś się w końcu ogolić –pogłaskałam bruneta policzek na potwierdzenie moich słów. –Z tego co wiem to Movember obchodzicie w listopadzie.

-Nie stać mnie na żyletki –zironizował Kosok i na tym nasza rozmowa się skończyła, gdyż wsiedliśmy do samochodu i odjechaliśmy w stronę mieszkania.

Kiedy razem z Grzegorzem przekroczyłam próg, gdzie powitał mnie miły zapach męskich perfum połączonych z odświeżaczem powietrza odetchnęłam z ulgą. Niewiele myśląc ruszyłam prosto w stronę łazienki, aby wziąć w końcu ten wymarzony prysznic, a następnie udać się w błogi sen. Stwierdziłam, że później porozmawiam z siatkarzem. Teraz po prostu nie mam na to siły.

Kurcze no, weźcie mnie jakoś zmotywujcie do pisania, bo teraz czas jest, a chęci czy weny nie ma. Również krytyka mile widziana. Pod ostatnim postem narzekałam na brak czasu, gdzie chęci były, a teraz? To jest dopiero paradoks. 

Wiem, że u niektórych z Was mam zaległości. Już niedługo postaram się wszystko nadrobić. 

Dziś kolejne starcie naszych siatkarzy z tzw. "Kanarkami". Ja obowiązkowo zasiadam przed telewizorem i będę kibicować biało-czerwonym. Jak myślicie, czy pierwszy mecz rozegrany na krakowskiej hali będzie udany? Jaki wynik obstawiacie? ;)

Pozdrawiam cieplutko i zachęcam wszystkich do kibicowania nie tylko dzisiaj, ale również w niedzielę. ^_^

Ps. Czyta ktoś to jeszcze?